Dit is een blog waarin ik al schrijvend mijn lamgeslagen modus heb weten te doorbreken en weer wat nuttiger werd voor de wereld. Verwacht dus geen samenhangend verhaal. Wel een verhaal dat jou misschien ook wat handelingsperspectief en hoop biedt in deze verwarrende tijd.

Ik heb dagen dat de onverwachte rust me omhelst als een vriend waarvan ik niet eens wist dat ik hem miste. Ineens kan ik met mijn dochter zijn zonder dat ik denk aan wat ik daarna nog mag of moet. Tijd lijkt minder te verlopen, het is er gewoon. En het saaie leven als het nieuwe normaal vind ik bij vlagen ook heerlijk. Iedere avond met mijn vriend Prison Break kijken zonder dat ik me hoef af te vragen of ik niet wat spannenders met mijn leven moet doen. Die keuze ligt niet bij mij. Ik vervul mijn burgerlijke plicht met een voorspelbaar leven aan huis.

Deze pandemie heeft de pauzeknop van ons leven ingedrukt. Het levert frissere lucht en tijd op om te overdenken wat belangrijk voor ons is. En wat we kunnen missen.

Wat voor waarde kan ik toevoegen met letters wanneer verpleegkundigen marathondiensten draaien met gevaar voor eigen gezondheid

En dan zijn er dagen dat ik me totaal lamgeslagen voel en/of alles stom vind. ‘Wil je een stukje fietsen?’ NEEEEEE, IK BEN KLAAR MET DEZELFDE STUKJES FIETSEN EN LEZEN EN NETFLIX EN 4 KEER PER DAG HETZELFDE STUKJE NAAR DE SPEELTUIN LOPEN EN TIJGERTJE SPELEN EN DOEN ALSOF IK SCHRIK EN NUL EIGEN RUIMTE HEBBEN.

Ik baal van de goede ideeën die deze dagen uit mijn brein spuiten als een confettikanon, maar waar ik de daadkracht voor mis om ze uit te voeren. En anders zit schaamte me in de weg; alles wat ik schrijf voelt misplaatst, zelfingenomen, pretentieus of naïef, want wat voor waarde kan ik toevoegen met letters wanneer verpleegkundigen marathondiensten draaien met gevaar voor eigen gezondheid en die van hun naasten. Ik mis mijn familie. Ik maak me zorgen om mijn ouders. Ik mis beachvolleybal en de vriendinnen waar ik dat mee doe. Het alternatief, hardlopen, vind ik echt heel stom. Ik pieker over inwoners van landen waar zeep een luxe is en er al genoeg doden vallen door malaria, hiv en diarree.

Mijn schuldgevoelens en schaamte over mijn huidige gevoelens van geluk en ongeluk helpen niemand

Ik voel me heen en weer geslingerd door hoop en zorgen. De vraag is dan, wat doe je daarmee? Mijn schuldgevoelens en schaamte over mijn huidige gevoelens van geluk en ongeluk helpen niemand. Maar het helpt ook niemand om vanuit mijn veilige huis hoopvolle gedachtes te hebben over een mooiere toekomst.

Uiteindelijk kwam ik tot een hele simpele conclusie: het enige wat helpt is mijn hoop omzetten in actie. Hoe klein die ook is. Het vreemde is dat ik een jaar lang iedere dag iets kleins heb gedaan, dus ik zou al lang moeten weten wat voor een nuttig medicijn ‘iets doen’ is tegen apathie. En toch voelde het weer als een openbaring.

Ik heb voor je op een rijtje gezet wat ik na deze openbaring heb gedaan, maar ook welke quotes me helpen accepteren als er weer even niets uit mijn handen komt.

  1. Bloemen zaaien: ik heb een gigantisch pak bij-vriendelijk zaad gekocht en dat strooi ik nu beetje bij beetje uit in de buurt. Dit is niet alleen fijn voor insecten en daarmee ons milieu, maar ook voor jezelf. Een half uurtje met groen bezig zijn per dag, wordt door de wetenschap bijna gelijkgesteld aan twee ons groente en twee stuks fruit.
  2. Een extra maandelijkse donatie om malaria te bestrijden: door corona kunnen we ons beter voorstellen hoe het is om een onzichtbare vijand te hebben die levens eist. In Afrika hebben ze al zo’n vijand: malaria. Iedere twee minuten sterft er een kind onder de vijf jaar aan. In totaal eist de malariamug jaarlijks circa 450.000 levens waarbij zwangere vrouwen en jonge kinderen de grootste risicogroep vormen. Nergens zie je een nieuwspush dat ook deze week weer 10.000 kinderen zijn overleden aan malaria. We hoeven het ene leed niet met het andere te vergelijken. Mijn punt is dat we nu beter snappen hoe het is om massaal met angst, ziekte en dood te kampen. En dat we daarom onze hulp zouden moeten aanbieden aan landen die daar constant mee kampen. Tussen 2000 en 2015 is het aantal malariadoden gehalveerd door verhoogd gebruik van klamboenetten, insectenspray en betere medicijnen. Met een simpele donatie aan de Against Malaria Foundation, een van de meest effectieve goede doelen ter wereld, kun je levens van kinderen redden. Dat kun je veilig vanuit huis doen, dus dat voelt misschien niet zo heldhaftig. Maar dat is het wel.
  3. Probeer de beste versie van jezelf te zijn, maar vergeef jezelf ook als dat even niet lukt: ik zag op een van mijn favoriete blogs Men Repeller, de volgende reactie staan. “We often talk about being the best version of ourselves here on MR and this is just one of its manifestations: do the best you can when fear & Co. will let you, when they don’t, don’t. Forgive yourself for that.” Deze opmerking gaf me zowel moed als mildheid. Bij het opstaan denk ik nu bewust: ik ga vandaag de beste versie van mezelf laten zien. Dat geeft me energie en drukt klagen en lamlendigheid de kop in. Omdat ik het merendeel van de tijd deze instelling heb, kan ik ook milder naar mezelf zijn op momenten dat er even niets uit mijn handen komt.
  4. Een kaartje sturen via CardstoCare naar familie: alleen al het idee dat ik mensen die ik lief heb, een fijn moment bezorg, deed me al heel veel goed. Tegelijkertijd doe je met ieder kaartje een donatie aan een goed doel in de zorg.
  5. Verantwoord wijn drinken: ik heb iedere dag zin in alcohol. Waarschijnlijk omdat er nauwelijks andere activiteiten op de dag zijn die ontlading bieden. Nou ja, en als je toch moet drinken… Ik ben groot fan van de wijn van Neleman. Zij produceren hun wijn CO2-neutraal, biologisch en vegan. Daarnaast zetten ze zich in om uitstervende druivensoorten te redden. Niet onbelangrijk: ze zijn vreselijk lekker. Zo kreeg hun Fucking Good Wine een 10- in de Volkskrant. Er stonden flinke ladingen wijn klaar om verscheept te worden naar New York. Dat feest ging niet door en ze hebben niet genoeg opslag om alles terug te nemen. Daarom bieden ze nu inspiratiepakketten in de aanbieding aan. Ach, ik doe wat ik kan om te helpen.
  6. Val terug op Leo Tolstoy als je denkt dat het nutteloos is wat je doet: deze schrijver zag als een van de eersten dat de geschiedenis is opgebouwd uit het gezamenlijke effect van de vele kleine dingen die doodgewone individuen iedere dag doen: “Een oneindig groot aantal oneindig kleine handelingen.”

Heb jij nog een mooie actie of quote die anderen kan helpen? Deel ‘m hieronder!