Daad 223: Positief nieuws zoeken met verstandelijk beperkten

Vorige week zaten zaten we nog in het holst van de tempels van de Maya’s. Vandaag gingen we de kranten doorspitten met de deelnemers van Kunst, Media en Cultuur. Een actitviteit van De Wilg, een vrijwilligersorganisatie voor mensen met een verstandelijke beperking.

Eerst bespraken we wat het grootste nieuws van de afgelopen weken was. MH17, Gaza en ISIS werden genoemd. “Verschrikkelijk wat er gebeurd”, zei Bart. “Er worden vrouwen en kinderen levend begraven!”

“Ik kijk het nieuws niet meer hoor. Alleen maar ellende en armoe”, zei Henk. Er werd instemmend ‘ja’, en ‘ik ook niet’ op geroepen.
“Ik wel, ik wel hoor. Ik kijk RTV Utrecht en Hart van Nederland. Iedere dag!”, riep Rob.
“Vind je dat leuker omdat het wat dichterbij is?” vroeg stagiair Daan die de activiteit begeleidde.
Daar had hij niet echt antwoord op.

Behalve Rob en Geert, meden de meeste deelnemers dus liever het nieuws. Niets dan narigheid. En ergens kon ik het ook wel begrijpen. Het nieuws laat alleen zien wat afwijkt van de dagelijkse gang van zaken. En vaak is dat negatief. Dat wat goed gaat wordt niet benoemd, behalve als het dan weer extreem goed gaat. Als je dat niet in je achterhoofd hebt of kan houden, dan lijkt de wereld een verdomd ellendige plek.

Een van de andere vrijwilligers, de gepensioneerde Hans had een prachtig idee: “Laten we vandaag uit deze stapel kranten zoeken naar positief nieuws. En dan mag ieder vertellen waarom je het bericht hebt uitgekozen.”

Bart vond het zinloos. Hij dacht niets positiefs aan te treffen. En ook Henk voelde er weinig voor. Maar de rest begon de kranten door te spitten en te knippen.

Na drie kwartier zoeken, lezen en knippen gingen we de berichten doornemen. Het enige positieve wat Rob had kunnen vinden was een advertentie voor een cruise. “Nou kijk, dit is dus een aanbieding. En ik wil graag op een boot door de rivier varen.”

Geert had wel positief nieuws gevonden: een dierenarts had een jonge walibi (kleine kangeroe) in huis genomen nadat die was verstoten door zijn moeder. Ook vond hij het artikel ‘ Mobiel betalen maakt personeel horeca overbodig’ positief. Maar daar was hij de enige in. Want zodra het woord mobiel viel, kwam er een klachtenlawine over de jeugd van tegenwoordig. “Vroeger had ik nog wel eens contact in de bus”, zei Rob. “Maar nu kijkt iedereen op zijn schermpie. Ik vind het te ver gaan.”

Klaas wiens neus inmiddels was hersteld vertelde dat zijn zus hem laatst belde. Of hij al in de bus zat. “Ik doe niet mee hoor aan die onzin”, zei hij.
“Wat heb je dan gedaan”, vroeg Daan.
“Gewoon. Opgehangen natuurlijk. Daar ga je toch niet voor bellen? Iedereen in de bus zegt hetzelfde: ja, ik zit net in de bus.”

Nu dacht ik: het mag in Klaas zijn bovenkamer misschien niet meer allemaal werken zoals het hoort. Maar wat dit betreft is hij wijzer dan de gemiddelde Nederlander.

Daarna bespraken we nog de volgende positieve koppen: