Daad 143: Stop met dolfijnen in mootjes hakken

Mijn allereerste spreekbeurt hield ik over dolfijnen. Het was in groep 8 en je cijfer was het gemiddelde van wat de meester en de klas je gaf. Als eerste en enige kreeg ik een 10 van Meester Van der Sluijs.

Nu kan ik wel bescheiden doen, maar die 10 kwam niet uit de lucht vallen. Ik hoefde een half uur lang niet op mijn papier te kijken, ik kende alles uit mijn hoofd. En ik had ook, ja houd je vast, het spuitmechanisme van de dolfijn op het bord uitgetekend. Ook uit het hoofd.

Dat krijg je als je ergens enthousiast over bent. Tenminste, ik wel. Dan bijt ik me erin vast en wil ik er alles over weten. Toen had ik dat met dolfijnen. Die beesten betoverden me. En nog steeds.

[youtube id=”https://www.youtube.com/watch?v=pm63pDCkZWg” width=”600″ height=”350″]

Dolfijnen zijn zelfbewust en toekomstgericht. Ze zijn zelfs zo intelligent dat wetenschappers pleiten ze te erkennen als individuen.

Ik zou nog wel een paar alinea’s kunnen uitweiden over de capaciteiten van dolfijnen, maar dat is niet de kern van het verhaal van vandaag.

Vandaag is namelijk weer het jaarlijkse slachtseizoen van dolfijnen in Japan begonnen in de beruchte baai van Taji. De vissers zijn van plan 1900 dolfijnen te doden. Niet elke dolfijn wordt in mootjes gehakt. De mooiste exemplaren worden eruit gevist en gaan voor tienduizenden euro’s naar dolfinariums. Dat is dan ook de voornaamste drijfveer achter deze jacht: niet traditie zoals de Japanse regering stelt, maar (shocking) geld.

Ironisch toch, dat dolfinariums deze jacht voeden. De dode dolfijnen worden voor zo’n 500 euro per stuk verkocht voor hun vlees, wat tevens een omstreden handel is vanwege het hoge kwikgehalte in dolfijnenvlees.

Op dit soort momenten stel ik me wel eens voor dat een buitenaardse soort onze planeet zou ontdekken en vanaf boven kijkt wat wij nou zoal uitspoken. En dan horen en zien ze dit: bellen, grijs witte wezens die in paniek een baai in vluchten, vissers die de baai afsluiten, speren pakken en om zich heen beginnen te hakken, gepiep, heel lang gepiep, een zee die steeds dieper rood kleurt en ten slotte keiharde stilte.

Mochten deze buitenaardse wezen een greintje sociale intelligentie bezitten, dan vliegen ze waarschijnlijk hard weg. Verdriet en walging voor mijn eigen soort is wat ik bij dit soort gebeurtenissen voel. Dat klinkt misschien allemaal heel dramatisch. Maar het is nou eenmaal hoe ik hier over denk. Het druist voor mij tegen alles in wat goed is. In plaats van wat proberen te leren van een sociaal intelligente soort, hakken we ze in mootjes.

Ik heb daarom vijf petities getekend die ervoor pleiten deze slachting te stoppen. Nu lijkt dit misschien zinloos. Maar er is al zoveel verbeterd door actievoerders en publieke druk. Voor de documentaire The Cove waarin deze jaarlijkse slacht voor het eerst op beeld werd vastgelegd, werden er tienduizenden dolfijnen gedood. Nu “nog maar” 1900.