Sinds vorige week heeft Rank a Brand ook de elektronicasector onder de loep genomen. Je kunt nu zien hoe duurzaam en eerlijk jouw mobieltje is.

En ik kan je vertellen: mijn mobiele telefoon van Huawei komt er niet best vanaf. Met een E de slechtste score die je kunt krijgen als merk. Sowieso loopt de elektronicasector in het algemeen flink achter op het gebied van milieu, beperking van CO2-uitstoot en eerlijke arbeidsomstandigheden. Het enige merk dat echt werk maakt van vooruitgang is Fairphone.

Maar het belangrijkste is dat slechts twee merken (Fairphone en Lenovo) duidelijk hun best doen om de levensduur van hun producten te verlengen, bijvoorbeeld door een goed aanbod van reserve-onderdelen en eenvoudige reparatiehandleidingen. Dit verkleint de milieu-impact drastisch. De meeste merken blijven zich echter vasthouden aan het concept van geplande  veroudering (planned obsolescence) waarbij een telefoon bijna een wegwerpproduct is geworden. (…) 

Behalve door Fairphone, wordt door geen van de onderzochte merken zelfs een gedragscode nagestreefd waarin het recht op een leefbaar loon wordt erkend. Een droevig ambitieniveau. (…)

Alleen Fairphone en Apple tonen al aan dat zij conflictvrije tin gebruiken; Fairphone gebruikt ook eerlijke tantalum.
Bron: Rank a Brand

Merken die het oké doen zijn Apple en Nokia. Grote merken als HTC, Windows, LG en Samsung blijven hopeloos achter.

Nu zou ik een Fairphone kunnen aanschaffen, maar dat is al helemaal niet duurzaam. Helemaal gezien mijn tragische telefoongeschiedenis*. Beter kun je je merk laten weten dat je het anders wilt. Toen Rank a Brand begon met haar initiatief, hebben ze aan veel merken gevraagd waarom ze nog zo weinig aan duurzaamheid deden. Het antwoord was: ‘de klant vraagt er niet naar’.  De klant is dus koning. Als jij vraagt naar duurzame mobiele telefoons, dan komen die er uiteindelijk.

Dus ik heb Huawei een por van jewelste gegeven. Hopen dat meer mensen dit gaan doen.

Je merk porren kan hier.

* De tragische telefoongeschiedenis van Rachel van de Pol

  • 2002 – Merk weet ik niet meer – Mijn eerste mobiel in de taxi laten liggen.
  • 2003 – Motorola – Op straat laten vallen, waardoor nog maar een kwart scherm leesbaar is
  • 2004 – Samsung – Net nieuw (toen nog heel hip) uitklapbaar toestel gestolen tijdens een legendarische backpacktrip door Midden-Europa. Eerste stop in Praag. Hostel ziet er gezellig uit, ik zie overal ipods en (ja die waren er toen nog) discmens op bed liggen. Ik ga douchen en laat mijn telefoon op mijn bed aan de lader liggen. Terug van douche. Telefoon weg.
  • 2008 – Samsung – Wederom voor die tijd een hip toestel waar je filmpjes mee kon maken. Na een dronken nacht in de Kosten Koper was mijn telefoon weg. Wanhopige voicemail aan de dief achtergelaten, die ik later op mijn eigen simkaart terug hoorde. Serieus overwogen te stoppen met alcohol drinken.
  • 2010 – Nokia – Telefoon in achterzak. Terwijl ik mijn broek uitdeed om naar de wc te gaan, plonste de telefoon in het toilet. Damn die diepspoelers.
  • 2013 – Samsung Galaxy S3 mini – Ik zag al een jaar op tegen dertig worden. Toen het moment daar was, viel het reuze mee. Ik besloot het groots te vieren met een R-feest. Iedereen moest verkleed als iets met een R. Ik kon natuurlijk als mezelf gaan, maar als ridder rondlopen, inclusief borstplaat en helm is veel leuker. Uiteindelijk met een run away bride, robot, rapper en wat rolleyballers in de Kosten Koper beland waar ik enorm de behoefte voelde zonder mijn tasje en borstplaat te dansen. Je kunt het al raden. Allebei weg, want wie wil nu niet een borstplaat bedoelt voor jochies van 5 jaar?