Ai. Als wereldkampioen eruit geknikkerd worden in de voorronde. Dat moet pijn doen. Helemaal bij een volk als de Spanjaarden.
Toen ik 18 was bracht ik vier maanden door in Malaga, dat was ten tijde van het WK voetbal 2002. Nederland had zich niet gekwalificeerd. Ik had een veel te oud Spaans vriendje en met hem en zijn vrienden keek ik een paar wedstrijden mee.
Dit was hoe het ongeveer ging: zes mannen die hun neus op de tv plakten bij iedere actie waarbij de bal iets te veel in het gebied van de vijand kwam of andersom. Op een papiertje had mijn toenmalige amor Juandeblablabla een briefje met zijn gehoopte uitslag in zijn zweethanden geklemd. En bij een goal riepen commentatoren minutenlang ‘goooooooooooooooooooooaaaaaaaaaaaaaaaaaal! Goalgoalgoalgoalgoalgoalgoalgoalgooooooooooooooooooooooooooaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Jajajajajajajajajajajajajajajajajajajajajaja! Gooooooooaaaaalgoalgoalgoalgoalgoalgoal!’ en hing iedereen uit ramen en deuren om hetzelfde te schreeuwen.
Tuurlijk ben ik blij dat Nederland door is. Maar ik vond het ook wel een beetje zielig voor al die teleurgestelde Spanjaarden. Zulke hoge verwachtingen en dan dit. Sport is soms keihard.
Ik heb best vaak bij het restaurant eLe gegeten, een Spaans tapasrestaurant waar altijd gitaar en zang is en het aardige personeel geen woord Nederlands spreekt. De Spaanse vlag hing vandaag half stok, schrijnend genoeg naast Nederlandse vlaggetjes. Dus om de chicos en chicas van eLe wat op te vrolijken heb ik een troostend kaartje voor ze geschreven. Én mijn excuses geboden voor de vele grammaticale fouten:)
Geef een reactie