“Jullie hebben je wel wat op de hals gehaald”, zei Linda, één van de activiteitenbegeleiders bij de Boogh, een centrum waar activiteiten worden georganiseerd voor volwassenen met niet-aangeboren hersenletsel, een lichamelijke handicap of een chronische ziekte.
Linda legde aan mij en Andy, de andere vrijwilliger uit wat de voorgeschiedenis was van de vier mannen met wie we gingen tuinieren. De één was door ziekte in zijn ontwikkeling blijven steken op die van een vijfjarig kind, de andere snapte alles wat je zei, maar kon niet meer goed terug praten door een val. “De gemoedstoestand van de deelnemers verschilt behoorlijk”, vertelde Linda. “Deelnemers die bijvoorbeeld pas een jaar met hun beperkingen kampen, worstelen nog heel erg met acceptatie.”
Ik was op het heftigste voorbereid. Maar het tegendeel bleek het geval. Ik merkte aan alles dat deelnemers zich op hun gemak voelden en zichzelf konden zijn.
Andy, een van de vrijwilligers heeft de hele heg weer in vorm gebracht
Jacques, één van de deelnemers had zijn eigen project, plantjes die hij vanaf het stekken had grootgebracht, en nu bijna klaar waren voor de verkoop op de zomermarkt van aanstaande woensdag.
Juan, afkomstig uit Spanje ging ook lekker zijn eigen gang. Hij gaf me wat tips voor onkruid tussen de stenen vandaan halen en vertelde over zijn vroegere leven in Spanje. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de helft niet verstond, maar wat ik begreep was dat hij vroeger op een boerderij in Malaga werkte. En dat hij het nu niet meer leuk vond in zijn geboorteland.
Tijdens de koffiepauze kreeg ik nog een klaverjas vete mee tussen Bert, een forse kale man in een rolstoel, en Willem een grijze piraat die niet meer echt goed door zijn ogen kon kijken. Bert beschuldigde Willem van valsspelen.
“Jij wint alles, en maar schrijven jij… Wie schrijft die blijft!”
“Dat je dat zegt. Ik…ik speel nooit vals” stotterde Willem terug. Hij rolde op Bert af en gaf hem een stomp(je) tot vermaak van de andere deelnemers.
“Dit komt in de adviesraad Willem”, schreeuwde Agnes. “Ik zit erin, dit gaan we bespreken.”
“Willem stompte me”, zei Bert tegen begeleider Linda.
“Heb je hem wel hard genoeg gestompt?” vroeg Linda aan Willem.
Sjaak maakte een einde aan de discussie. In zijn Feynoordshirt rende hij schreeuwend door iedereen heen, daarna aaide hij alle betrokkenen met zijn hoofd en gaf ze een kusje op de hand.
Deze ochtend zal ik niet snel vergeten. Het klinkt misschien raar want je werkt mee aan een activiteit voor mensen die stuk voor stuk iets verschrikkelijks hebben meegemaakt met hun gezondheid. En toch heerste er daar een vrolijke, relaxte en soms bijna jolige sfeer. Dat zal heus niet altijd zo wezen. Misschien had ik geluk. Maar de sfeer was aanstekelijk.
Heb je aankomende woensdag 16 juli niets te doen? Ga dan naar de zomermarkt van de Boogh. Daar verkopen ze zelfgemaakte producten zoals de plantjes van Jacques, maar ook keramiek en hout. Ook gaat het koor optreden, is er een poffertjes- en wafelkraam en een quiz met prijzen. De markt is van 11:00 tot 15:00 op de Operettelaan 629.
Mooi! Ja, bijzondere doelgroep hè? Ik werk op een activiteitencentrum en een trefpunt voor NAH-ers (daar mag je trouwens ook best eens een goede daad komen verrichten, maar dat lijkt dan wellicht teveel op wat je net gedaan hebt)
Heftig hé hoe je leven zo kan veranderen. Weet het een beetje uit eigen ervaring sinds mijn moeder 2 beroertes heeft gehad. Zij is nu fysiek erg beperkt en kan niet meer praten, vooral het laatste is zeer frusterend. Fijn dat deze mensen in het tuinieren een hobby hebben, want weer invulling geven is best moeilijk. Ook wordt de wereld best klein om je heen merk ik. Dus leuke dingen doen, contact met anderen die je ‘gewoon’ behandelen is zo fijn!
Dat leek me inderdaad zo frustrerend. Dat je nog wel begrijpt wat mensen om je heen zeggen, maar dat je zelf de woorden niet meer kan vinden om iets terug te zeggen. Een van de begeleiders zei dat ze dan nog wel vaak kunnen zingen of rijmen. Maar goed, inderdaad fijn dat er een plek is waar begrepen worden en gelijkwaardig worden behandeld!
Klopt, ik draai een muziekgroep en daar zitten ook mensen met afasie in, dus mensen die niet meer uit hun woorden komen. Ooit leerde ik op een cursus dat cijfers en de woorden van liedjes/rijmpjes op een andere plek in je brein zijn opgeslagen dan woorden die je tijdens het praten gebruikt. Dus als je spraakgedeelte is aangetast, is vaak je liedjesgeheugen nog wel intact 🙂 Heel bizar.
Trouwens, ik vind het superknap dat je elke dag weer iets nieuws weet te verzinnen! Mocht je toch een keertje inspiratieloos zijn, vind je het dan misschien leuk om een keer samen met mij een verdubbelactie te doen? Of om een dagje te helpen bij Iewan, een ecologisch woonproject dat op dit moment in Nijmegen wordt gebouwd (www.iewan.nl/meebouwen)? Ik ga daar zelf in augustus twee weken de bouwvakkerslunch verzorgen voor de vrijwilligers en toekomstig bewoners die aan het strobouwen en leemstucen zijn, en zou het gezellig vinden je er een dagje bij te hebben. Groetjes!
Ha Verdubbeldame! Wat toevallig dat je met nu benadert. Want jij stond ook nog op mijn lijstje:) Lijkt me superleuk om een bouwvakkerslunch te verzorgen. En misschien kun je inderdaad een keer een actie van mij verdubbelen? Geef maar een seintje als het in in augustus zo ver is. Dan kom ik er aan gevlogen!
Joehoe, is goed! Ik ga in totaal drie weken daar koken, verspreid over augustus, september en oktober, dus dat moet vast een keer in te passen zijn. Ik meld me nog! Ik wil natuurlijk wel een keer een actie van je verdubbelen hoor, en jij bent welkom om samen met mij een actie te verdubbelen die ikzelf door anderen voorgelegd heb gekregen (ik moet bv nog een keer meedoen aan een wake bij een vreemdelingendetentiecentrum, milieuvriendelijk leren ontharen met van die touwtjes zoals Turken dat doen, zelf enveloppen knutselen van oude boeken, en nog een paar uiteenlopende dingen)
Dat klinkt alledrie heldhaftig om te doen! Zou je me anders een seintje willen geven als je die acties gaat verdubbelen zodat ik dan kan kijken of ik mee kan doen? Dank alvast!