Op de batmobiel onder de bootjes ‘Mies’ voeren we over de grachten van Amsterdam. Met we bedoel ik Marjolein, Karlien, Sanne en Sigrid mijn matties uit mijn studietijd.
We waren allemaal redelijk afgemat na een dag van verdriet. Ieder had de dag van nationale rouw anders ervaren. Bij de een kwam er van werk niets meer terecht na het moment van stilte, de ander dwong zichzelf afstand te nemen en door te gaan met waar ze mee bezig 
was. Ikzelf was enorm opgelucht om weg te zijn van de redactie. Even geen nieuws. Alleen de zon, wind in mijn gezicht en vriendinnen en water om me heen.
Na een tijdje varen zei Marjolein aka Kapitein Haddock: ‘Rach! Kunnen we geen heldendaadje doen?!’ Dat hoef je mij natuurlijk geen twee keer te vragen.
Het was al snel duidelijk wat Mies en haar companen te doen stond: overal lag troep in de gracht, van plastic zakken tot flessen wijn. Nu is dat natuurlijk niet fijn voor het milieu en het oog, maar plastic zakken kunnen ook nog eens tussen de motor komen en daarmee het vaarverkeer belemmeren. Dus we zijn aan het plastic vissen geslagen.
Links, rechts, naar achter, overal waar troep dreef wist Marjolein het bootje naar te manoeuvreren. En ik pikte het op. Ik voelde me net Jelle van de Kameleon! Alleen dan met een jurk aan en een glas wijn in mijn hand. Ondertussen werden we aangemoedigd door een groep jongemannen op het terras.
Al snel hadden we een zak vol afval. Haddock voer het bootje richting het terras en ik vroeg aan onze supporters of ze de zak plastic in de prullenbak wilden doen. Uiteraard waren ze daar toe bereid. Ze wilden alleen drie zoenen. Wij zijn de beroerdste niet en een beetje extra liefde op die dag kon geen kwaad. En zo geschiedde, een zak plastic in ruil voor een zoen op de wang.
Geef een reactie