Ik krijg altijd een onrustig gevoel in de herfst, dan wil ik iets aan mezelf veranderen. Dit draait er vaak op uit dat ik of de schaar in mijn haar laat zetten of het een andere kleur geef. Of allebei. Deze herfst was de kleur weer aan de beurt. In het kader van heldhaftigheid wilde ik met dat kleurtje in mijn haar natuurlijk niet moeder aarde of mezelf schaden.
Na een tijdje zoeken bleek dat nog best lastig. Semi-permanente haarkleuringen bevatten op zich weinig ontwikkelvloeistoffen als peroxide of ammonia, maar nog steeds wel wat. En ze bevatten wel het giftige bestanddeel P-Phenylene Diamine (PPD’s). En er zijn bijna geen permanente haarkleuringen zonder die ontwikkelvloeistoffen en ppd’s.
Dus je komt al snel in de hennahoek. Bij Lush heb je de natuurlijke Caca-serie in de kleuren rood, kastanje, bruin en zwart. Caca betekent letterlijk poep in het Frans en zo ziet het er ook uit. En zo ruikt het eigenlijk ook een beetje. Maar ik besloot het toch te proberen.
Nu heb ik dit jaar best wat gedaan, van ranzig vuil opduiken bij de Munt tot een euro geven na een rochel in mijn gezicht, maar ik denk dat ik deze heldendaad toch wel de allersmerigste vond.
Eerst snij je dat enorme blok Caca Brun, de kleur waar ik voor ben gegaan, op in kleine stukjes.
Dan giet je er kokend water bij, vervolgens komt er een lucht vrij die hangt tussen muffe aarde, vergane wierook, en ja…poep. Je roert het tot er een substantie ontstaat ter dikte van yoghurt en dan smeer je die meuk warm in je haar.
Mijn hele badkamer zat onder de caca-klodders, maar ik zette door. Want het schijnt dat je haar er mega gezond van wordt door de cacaoboter, zeewier en brandnetel. Hand na hand bleef ik smurrie in mijn haar smeren tot het pannetje leeg was.
Vervolgens laat je het goedje anderhalf tot vier uur zitten, daar zijn ze niet heel duidelijk over. Dus ik heb drie uur met een berg poep op mijn hoofd ingepakt met plastic folie naar series gekeken tot ik het er eindelijk uit mocht spoelen.
Inmiddels heb ik het drie keer gewassen en nog steeds hangt er een muf luchtje in mijn haar. Maar het glanst wel en voelt heel zacht aan. Ik had alleen verwacht dat het mijn lichtbruine kleur wat zou versterken, niet dat ik er echt donkerbruin haar van zou krijgen.
Ik hoop dat het nog wat ga vervagen, want ik vind dit wel wat heftig. Al zeiden vrienden van me dat ze het mooi vinden en dat ik er strenger uitzie. Dat laatste is geen overbodige luxe als ik boeven op straat hun ass moet kicken.
Of ik het weer zou doen? Ik weet het niet. Misschien verf ik het wel gewoon niet meer, want het is dit of chemisch spul in je haar gooien. En de techniek gaat zo snel vooruit. Over een paar jaar hebben ze vast wel een natuurlijk kleurmiddel uitgevonden dat niet naar kak ruikt.
Het eindresultaat, het ziet er wat vertekend uit in dit licht. In het echt is het wat donkerder.
je ruikt naar kanker