“He, blijf eens van die bloemen af!” zei een vrouw vanaf het terras van café Stairway to Heaven.
“Maar het is voor Willem, van de coffeeshop”, zei Els terwijl ze nog een paar rode bloemen plukte uit de plantenbakken aan de lantaarnpaal.
“Och, ja. Ik heb het gehoord. Ja…Ik kende Willem ook. Pluk maar door.”
Na het gemeenteplantsoen gesnoeid te hebben, fietsten Els, mijn zusje en ik door naar coffeeshop Andersom bij De Dom waar Willem zo’n dertien jaar lang de rust bewaarde als uitsmijter. Els woont boven de coffeeshop en had regelmatig gesprekken met Willem. Een gigantische knuffelbeer van een man.
Willem had geen makkelijke jeugd. Hij heeft aardig wat jeugdinstellingen en gezinnen versleten. Els vertelde dat hij hier niet gelukkig was. Daarom besloot hij een jaar geleden om te gaan reizen. Hij vertrok naar Indonesië en ontmoette Christine op Bali.
Ze hielden contact, hij verraste haar rond Nieuw Jaar met zijn bezoek, in juni vertelde hij dat hij de rest van zijn leven met haar door wilde brengen en vorige week donderdag was dan eindelijk de grote dag dat hij definitief naar Bali vertrok om bij zijn chickie te gaan wonen. Hij kon niet wachten om te gaan. “Hij was eindelijk gelukkig”, zei Els.
De vensterbank van Andersom lag bezaaid met bloemen en briefjes.
‘U kende ons alleen van Andersom als wij een heerlijk jointje kwamen roken. We zullen je nooit vergeten. Hoe je was en hoe je het strenge beleid van boven de 18 vasthield. We roken een dikke joint namens jou.’
Team Anoniem
Nu liggen ook onze bloemen erbij. Tussen de kaarsen. Ik hoop dat je in je laatste momenten droomde over je nieuwe leven op Bali met Christine. Rust zacht Willem.
Geef een reactie