Vandaag moest ik een nieuw paspoort aanvragen. Mijn oude was al in juli verlopen, maar daar kwam ik pas achter toen ik een ticket naar Brazilië wilde boeken. Want, jawel, na dit heldenjaar ga ik daar een maand NIETS doen!

Maar zover is het nog lang niet. Het paspoort dus. Daarvoor had ik een nieuwe pasfoto nodig. En sinds zo’n zes jaar mag je niet meer op zo’n foto lachen. Dat levert een partij verkrampte plaatjes op.

Mijn laatste pasfoto was werkelijk een gedrocht. Ik weet niet hoe ik moet kijken op een foto als ik niet mag lachen. Alleen modellen kennen dat geheim. Mijn pose zit tussen ‘ik moet heel nodig poepen’ en ‘ik lach om deze grap maar ik snap -m eigenlijk niet’.

Vandaag was het – ondanks oefenen in de spiegel – weer raak. Op het moment suprême wilde ik serieus maar tegelijkertijd ontspannen kijken, maar schoot toch in de verkrampmodus. Een beetje als Chandler uit Friends.

[youtube id=”https://www.youtube.com/watch?v=Eq6br4KU9e4″ width=”600″ height=”350″]

Nu kan ik mezelf heel zielig vinden, maar er is één persoon die nog veel zieliger is. De fotograaf die dit pose-leed moet vastleggen. Verkrampte kop, na verkrampte kop.

Dus ik heb vandaag aan de mevrouw in de fotomobiel voor het gemeentehuis gevraagd of ze met mij lachend op de foto wilde ter afwisseling van al die serieuze hoofden. ‘Dan sta je zelf ook eens op de foto’, zei ik.

Ze vond het vet leuk. ‘Dat heeft nog niemand mij gevraagd!’ Dus daar gingen we, het juk van het verkrampte poephoofd smeten we van ons af, volop in de lachmodus: Cheese!