Afgelopen nacht had ik een volleybalfeestje in de Woo. Het thema was Sweet dreams and your worst nightmare.
Lekker in je nachthemd feesten!
Beter! We konden gewoon in ons slaaphemd naar het feest. Maar een superheld heeft altijd duty, dus ik had voor de zekerheid mijn superheldensokken aangetrokken als ik eropuit moest vliegen. En hoe nodig bleken ze later op de avond…
Voor het feest stond ik mijn tanden te poetsen in mijn nachthemd en even dacht ik echt dat ik naar bed ging. Misschien heeft dat toch een stempel op de avond gedrukt. Want ik kwam maar niet in de partymodus.
Na een paar uur proberen, gooide ik de partyhandoek in de ring en besloot naar huis te gaan. Dan denk je nog op tijd te gaan, maar dan blijkt het al half vier te zijn.
Op weg naar huis zag ik een jongen voor me zwalken. Zo erg dat hij eerst links tegen de railing van de weg aan knalde, en dan weer rechts tegen een lantaarnpaal. DUTY CALLS!
Ik vroeg of het wel ging. “Ah nee, iek ben zo dronken”, zei de Belgische jongen. Toevallig spreek ik een aardig woordje Belgisch, dus ik vroeg waar hij naar toe moest. De Vleutense weg vertelde hij.
Dat kwam perfect uit! Ik woon daar in de buurt, dus hop maar achterop zei ik. Dat ging de eerste keer niet helemaal soepel. Ik belandde bijna horizontaal op straat. Maar poging twee lukte.
De jongen achterop bleek Robi te heten. Hij studeerde theater aan de Hoge School voor Kunsten in Utrecht.
“Ah mai”, zei Robi. “Wat fijn dat ik dit hele stuk niet meer hoef te lopen. Dank u wel Rachel van om de hoek.” Want het bleek dat we praktisch bij elkaar om de hoek woonden.
“Ik vond het gezellig Robi”, zei ik. “En! De volgende keer als je een zwalkend persoon tegenkomt, dan bied jij hem een lift aan.”
“Dat ga iek doen! Dat ga iek doen!” zei de acteur. We gaven elkaar een knuffel en ik ging vrolijk naar huis. Ik plofte in bed, omkleden hoefde niet en had sweet dreams.
[youtube id=”http://www.youtube.com/watch?v=MZRw9NiVUuM” width=”600″ height=”350″]
Geef een reactie