Ik heb vandaag in een heuse kledingwinkel geholpen. Maar niet een doorsnee winkel. Neen. Ik stond achter de kassa van de Tweede Kans winkel van het Leger des Heils.
Daar verkopen ze goede tweedehands kleding aan mensen met een krap budget (of hipperds die voor een habbekrats verborgen schatten weten op te duikelen). De opbrengst ervan gaat weer naar het het Leger des Heils die er goed werk mee doet. Win win dus. Alles wat niet verkocht wordt, gaat weer door naar Afrika of de versnipperaar om er verhuisdekens van te maken.
Ik had de eer met Anke, Jeltje en Jan te werken. Allemaal vrijwilligers van het Leger des Heils. “Je ziet snel genoeg of iemand de kleren echt niet kan veroorloven. Dan kun je wel wat van de prijs afdoen”, vertel Jeltje. “Maar verder moeten we ons wel aan de prijzen houden.”
Dat laatste was nog best lastig bij enkele dames die de kunst van het onderhandelen goed verstonden.
“Hoeveel zijn deze schoenen?”
“Oh, even kijken op de lijst…Uuuuhm, oh ja, hier. €2,50.”
“€1,50”
Ze heeft me vast verkeerd verstaan. “Nee, ze zijn tweeee vijf-tig.”
“€1,50. Ze zijn €1,50.”
“Ze kosten toch echt €2,50.” Ik geef haar mijn liefste glimlach. Geen idee waarom. Ik haat onderhandelen. Voornamelijk omdat ik er zo slecht in ben.
“Deze zijn €1,50”, zegt de negotiator stoïcijns. Dammit waar leren die vrouwen dat?
“Ja, sorry, ik kan er ook niets aan doen. Ik moet me aan deze prijzen houden.” In mezelf denk ik: wat ben ik ook een slappe donut. Excuses zijn nergens voor nodig. Dit is gewoon zakelijk. Ze hoeft je niet aardig te vinden. VOET BIJ STUK HOUDEN.
De negotiator legt twee euro op de toonbank.
“Uhm, er mist nog vijftig cent”, zeg ik “koelbloedig”.
Lachend pakt ze het resterende bedrag uit haar portemonnee en neemt de schoenen mee. Ik dep mijn bezwete voorhoofd.
De Tweede Kans winkel draait ook om een praatje met klanten maken. Sommigen zijn veel alleen en zien hier rondsnuffelen als een sociaal momentje.
“Loop je stage hier, of studeer je nog?”, vraagt een blonde mevrouw aan me.
“Nee, ik werk al”
“Waar dan?”
“Onder andere bij RTL Nieuws”
“Oooooh! komen we dan op televisie nu?!”
“Uhm, nu niet. Maar misschien ooit wel.”
“Ik heb al twintig jaar geen tv meer dus ik kan het toch niet nakijken.”
Om half een gingen Anke en ik samen de kassa tellen en de boel afsluiten. Jan zei voor ik weg fietste: “Je bent hier altijd welkom hoor. Om te helpen maar ook om zelf kleren uit te zoeken!”
Lijkt het jou ook leuk om te helpen in de Tweede Kans winkel? Geef je dan op via Utrecht Cares.
Geef een reactie