‘Als JOU nog niets slechts overkomt, dan weet ik het niet meer. Jij hebt kilo’s goede karma over.’ Ik krijg dit regelmatig te horen, voor de grap natuurlijk.
Want van een stapje extra doen voor anderen, gaat er natuurlijk geen beschermend schild om je groeien tegen ziekte, dronken viezeriken, natuurrampen of randdebielen. Dat bleek gister maar weer eens.
Mijn goede humeur werd letterlijk weggerocheld. Dat lees je goed. Weggerocheld. Ik stond voor het stoplicht bij de Bijenkorf toen ik een tuffend geluid hoorde. Voordat ik in de gaten had wat er gebeurde, voelde ik iets nats op mijn wang en zag ik twee meisjes op een scooter wegrijden. Om het wat dramatischer te maken, hun kakellach weerkaatste tussen de hoge gebouwen. Ik was in shock. Is dat weer in? Iemand tuffen?
De laatste keer dat ik zoiets meemaakte was ik acht jaar en werden ik en mijn zusjes onder gerocheld door Jorien en Mark, buurtkinderen afkomstig uit een zwaar reformatorisch gezin. Mijn moeder liet ons onder het mom ‘waar twee ruzie hebben, hebben twee schuld’, altijd alles zelf oplossen, maar dit ging haar zelfs te ver. Dus ze belde aan bij moeder overste en zei: “Uw kinderen hebben mijn dochters ondergetuft. Waarop zij zei: Het is spugen, niet tuffen. En mijn kinderen zouden zoiets nooit doen.”
Ik dacht daaraan terwijl ik verder fietste de Oude Gracht op. Daar moet je eigenlijk lopen, maar het was rustig. Tientallen meters voor me zag ik een moeder met zoontje. Die laatste schreeuwde: “Maaaaam, pas op voor die fietser”, alsof ik recht op ze inreed. De moeder schreeuwde terug: “Dan moet dat kind maar lopen.” Waarop het zoontje zich tot mij richtte: “Je moet lopen. KUTWIJF!”
Whatskeburt?! Dat jochie was niet ouder dan tien jaar.
Ik probeer sinds gister iets zinnigs te schrijven over het rochel/kutwijf incident, maar ik kan er geen chocola van maken. Tuffen en schelden, het doet me een beetje denken aan mensen met Tourette. Het grote verschil is dat zij kampen met een neuro-psychiatrische aandoening en daardoor onvrijwillig dit soort gedrag vertonen. En daar intensieve hulp voor nodig hebben.
Bij deze heb ik besloten iets te doen, wat net zo onlogisch is als iemand bewust ondersproeien met speeksel of uitschelden voor kutwijf, maar wat tenminste een positieve impact heeft. Ik heb een tering-tyfus-tuf-potje ingesteld en iedere keer als iemand mij uitscheld of een rochel naar me spuugt, schenk ik een euro aan Stichting Gilles de La Tourette.
Er zit nu twee euro in. Aan het einde van het jaar zal ik de totale opbrengst overmaken. Pffff.
Ps. Nee, reacties met scheldwoorden leveren geen donaties op.
Geef een reactie