Ik was vorige week aan het bootcampen in Park Oog in Al. Dan moet je in het donker gaan rennen en op nat gras gaan opdrukken enzo. Toen ik mijn handen op het gras plaatste voelde ik ze wegzakken in iets klefs. Het eerste waar ik aan dacht was een hondendrol, want die had ik daar wel eens gespot in de zomer toen we nog in lichtere tijden leefden. Godzijdank was het modder!
Maar het had zomaar een drol kunnen zijn. Door het oog van de naald noem je zoiets. Want zoiets is mijn zusje serieus een keer overkomen. Wij waren als 14 en 11-jarige meiskes blootvoets aan het overspelen met de volleybal op HET veldje voor het huis van mijn ouders. Ineens werd mijn smash onderbroken door een gil van afschuw. Door haar tenen was een loeiverse hondendrol gekruld. Dat aanzicht vergeet je nooit meer.
Vanavond moet ik weer door het gras rollen en spierpijn-opwekkende dingen doen. Dus ik heb zojuist, een beetje uit eigenbelang, hondenpoepzakjes in het park opgehangen. Ze hangen aan het begin van het park en in het midden. En als ze niet gebruikt worden, geen probleem. Ze zijn biologisch afbreekbaar.
Op een drolloze training!
Ze liggen overal op de loer…
Een hondenpoepzak van een Deense dog, zo vermoed ik.
Geef een reactie