Daad 323: Een smakelijk kaartje

Lief dagboek,

Ze zeggen wel eens: de laatste loodjes wegen het zwaarst. En dan dacht ik aan de laatste latjes boven het laminaat spijkeren na een verbouwing van drie maanden. Of mijn scriptie afronden. En moest ik beamen dat dat laatste stukje inderdaad zoveel zwaarder lijkt dan alles daarvoor.

HA, wat een lachertje denk ik nu. Latjes. Pffffffffffff. Pffffffffffff.

Natuurlijk doet er altijd wel iemand iets zwaarders dan jij. Maar persoonlijk denk ik dat ik nog nooit zo de betekenis heb leren kennen van de laatste loodjes dan dit jaar. Gister was ik aan het fantaseren over 31 december en de tranen sprongen spontaan in mijn ogen van de geanticipeerde opluchting.

Maar ik moet nog even: 43 daadjes. Na deze post 42. Stelt geen geen reet voor vergeleken met de 323 daden die achter me liggen. Maar dit zijn dus die laatste loodjes.

Ik neem me iedere keer voor niet te veel van mijn worstelingen te delen met lezers. Daar zitten ze niet op te wachten. Die willen gewoon ideeën voor manieren om de wereld een stukje beter te maken.

Maar ik wil ook wel eerlijk blijven. Opgeven is geen optie, maar af en toe ben ik er he-le-maal klaar mee. En dan is het ook nog eens november, de stomste maand van het jaar. Iedere dag zie je de wereld kleurlozer worden, je gaat in het donker de deur uit en komt in het donker thuis. Het lijkt wel of iedereen chagrijnig en moe is. En na een lange werkdag moet ik er nog iets positiefs uit persen terwijl ik keihard in mijn winterdip zit.

He, jeetje, dit is lekker, even alles van me af schrijven. Ik voel me per regel al beter.

Oh ja, ik moest nog iets leuks doen vandaag. Zoals je merkt, liep ik vandaag niet over straat met een houding van ‘zo, he, ik ga echt even jouw dag maken’. Ik had wel chocoladepietjs en sinterklaasjes gekocht, eigenlijk om er iets veel leukers mee te doen. Maar ik had er geen puf voor. Dus aan het eind van de dag heb ik ze uit wanhoop maar in een kaartenbakje op het station gepropt.

Weet de vinder veel dat ik dit uit gebrek aan heldhaftige mojo deed. Of dat ik zaterdag ook al iets in een kaartenbakje heb gestopt. Een onverwacht chocopietje van de Sint is altijd fijn.

Een vriendin van me schreef: ‘Prima actie. Chocolade maakt iedereen blij en who cares dat het op het station is. Daar ben jij toevallig vaak, want milieubewuste superhelden reizen per trein. Ik vind het allemaal niet meer dan logisch.’