Iedereen heeft denk ik wel een paar vrienden die je maar een paar keer per jaar ziet en als het dan weer zover is, is het binnen een paar seconden goed, leuk, fijn, grappig. Alsof je elkaar gister nog hebt gezien. En standaard zeg je aan het eind: dit was zooooo gezellig, nu gaan we echt vaker afspreken. Ja. Echt hoor.
Vanavond was ik uit eten met vriendinnen van mijn studie waar ik standaard door dit riedeltje ga. En het is geen toneelstuk. Ik denk oprecht dat het deze keer wel gaat lukken binnen drie maanden weer af te spreken.
Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Ik probeer alleen even de gezellige setting te schetsen. We waren dus in Café West aan het smikkelen en naast ons zat een verliefd stelletje. Dat verrieden ze niet omdat ze een potje huighockey aan het spelen waren (godzijdank, ik probeerde een risottokroket te eten). Nee, het was iets subtieler dan dat. Een aanraking van de hand, een pluk haar uit haar gezicht aaien, niet kunnen stoppen met lachen.
Het leek ons leuk om ze stiekem een toetje te geven. Dus ik vroeg aan het meisje achter de bar of ze aan het eten waren of alleen wat dronken. Het bleek het laatste. Dan maar geen toetje, wijn was vast ook welkom.
Het barmeisje was in ieder geval al heel blij met deze actie. ‘Wat leuk, wat leuk! Wanneer gebeurt dit nou? En moet ik het anoniem doen? Of zeggen dat het van jullie is?’ ‘Doe maar anoniem’, zei ik. Dat leek me het leukst.
Met een glunderend gezicht bracht een van de serveersters de jongen en het meisje twee glazen rode wijn. Ik denk dat ze enorm door hadden van welke tafel dit kwam. Ze keken af en toe vragend onze kant op, terwijl wij ontzettend nonchalant ons gesprek voortzetten.
Bij het afrekenen hoorde ik van het barmeisje dat ze het in ieder geval heel leuk vonden.
Geef een reactie