Ik weet het nog goed, ik was dertien jaar en net zoals iedere andere zaterdag hing ik de hele dag in de sporthal van Surf mijn toenmalige volleybalvereniging.
Op die leeftijd kreeg je nog zakgeld waar ik rampzalig mee omging. Als ik geld kreeg, maakte ik het op. Maar ik zorgde altijd dat ik in ieder geval nog een gulden had voor mijn rolletje Rolo op zaterdag.
Gemma en ik
Gemma was mijn buddy. Samen gingen we naar de snoepautomaat, zij nam een Mars, en ik ging voor de Rolo’s.
Dan gingen we op de grond zitten in de gang en aten we dat op. Het was een vertrouwde zekerheid in een tijd dat de hormonen door mijn lijf gierden en ik het spannend vond om naast Jongens A1 te trainen.
Op een van die zaterdagen gebeurde er iets prachtigs. Ik stopte de gulden in het gleufje van de snoepautomaat, hoorde de rol Rolo naar beneden kletteren en toen ik in de ijzeren bak graaide voelde ik niet één maar twee rolletjes! Iemand was vergeten zijn rolletje te pakken, of de automaat had per ongeluk twee rolletjes uitgespuwd. Ik weet het niet.
Gemma en ik gingen er goed voor zitten in de gang.
Ik moest er vandaag aan denken toen ik in de kiosk een kop koffie haalde en ik Rolo’s in het schap zag liggen. Ik kocht een rolletje, liep naar de eerste de beste snoepautomaat die ik kon vinden en heb het rolletje in de bak gelegd. Zodat iemand straks denkt: wat een overwacht gelukje.
Geef een reactie