De verkiezingen zitten erop. Nu kan ik gelegitimeerd uitkijken naar een ander belangrijk markeerpunt: 17 juli aanstaande begint het een-na-laatste seizoen van Game of Thrones. Het is algemeen bekend dat politici hun notitieboekje bij de hand houden wanneer ze House of Cards kijken, maar het wordt tijd dat ze ook bij Game of Thrones aantekeningen gaan maken.

Voor de leek zal ik kort uitleggen waar Game of Thrones over gaat (hier volgt een knip en een plak van Wikipedia). Het verhaal speelt zich af in een mythische wereld, vooral in de Zeven Koninkrijken op het westelijke continent Westeros. Maar ook in het uiterste noorden van Westeros en op het oostelijke continent Essos.

Verschillende adellijke families waaronder de Targaryens, Baratheons, Lannisters, Arryns, Starks en Tullings bakkeleien wie op de Iron Throne mag zitten en daarmee over Westeros mag heersen. Kijk: dit is de troon waarvoor ze aan de lopende band koppen snellen, darmen trekken en kinderen offeren.

Zo’n stoel gesmeden van zwaarden zit wat onfomfortabel, maar het draait denk ik om het plaatje. #power

Aan het eind van seizoen zes beklimt Cersei Lannister de troon. Daarvoor heeft ze een complete Dom inclusief inzittenden opgeblazen.

Maar wee haar gebeente…Want wie komt daar over zee met haar draken. Het is Daenerys Targaryen en die heeft nog een appeltje met de Lannisters te schillen.

Terwijl de meerderheid van de adellijke families bezig is met poppetjes schuiven, het volk afleiden en de kont likken van wie op dat moment de troon bezet, is Jon Snow (kruising tussen een Stark en een Targaryen) een van de weinigen die snapt dat er een groter gevaar loert. De Zeven Koninkrijken worden van het verre noorden gescheiden door de grote ijsmuur, die bemand wordt door de Nachtwacht. Door onderlinge oorlogen in Westeros gaat daar nauwelijks meer geld en mankracht naar toe, terwijl er een gigantisch dodenleger onder aanvoering van The White Walkers nadert en met iedere man die ze doden, groeien de manschappen die onaantastbaar lijken.

Jon Snow besluit de wildelingen -mensen die zonder heerser in de natuur leven- die achter de muur vertrapt zitten, te redden, onder het mom dat we allemaal mensen zijn. Ook heeft hij door dat wanneer het dodenleger de wildelingen te pakken krijgt, het alleen maar zal groeien en het moeilijker wordt om ze te verslaan. Het is in het eigenbelang van iedereen dat ze zoveel mogelijk mensen -ongeacht zijn of haar afkomst- in veiligheid brengen. Maar hij komt niet helemaal op tijd zoals je in het filmpje hierboven ziet.

Vervolgens wordt hij verraden door de Nachtwacht omdat hij een hand heeft uitgestoken naar mensen die anders leven dan zijzelf. Ze steken hem neer! Gelukkig is daar onze Carice van Houten die hem weer tot leven wekt. #yolt

In seizoen zeven zal Jon Snow doorgaan met zijn missie: de heersers van Westeros die wegkijken van het grote gevaar, overtuigen dat iedereen zich moet verenigen om in ieder geval een kans te hebben het dodenleger te kunnen verslaan. Want, deze oprukkende creaps zullen alles vernietigen wat leeft. De enige wapens waarmee ze gedood kunnen worden zijn drakenglas en Valyriaans staal. Er is dus hoop…

Net als dat er nog hoop is voor onze wereld. Wij hebben geen tweede kans en hier op aarde blijven de doden gewoon dood, maar we hebben wel alle techniek en kennis in huis om de aarde niet verder op te laten warmen. Wat is ons nog rest is besluiten dat klimaatverandering de absolute prioriteit heeft en de beschikbare techniek en kennis massaal in gaan zetten.

Leiders van de gevestigde politieke orde hoorde ik tijdens de verkiezingen kibbelen over islamisering, cijfers, achterkamertjes, vluchtelingen en dat het toch echt tijd is dat we wat normaler moeten doen, terwijl er een tijdbom onder onze voeten tikt. We worden bang gemaakt over de verkeerde zaken. Want ja, ik ben bang, maar niet voor terrorisme, verhuftering of mensen die er anders uitzien of spreken dan ik. Ik ben bang dat het nieuwe kabinet compromissen gaat sluiten op zaken waar half werk niet meer volstaat.

Iedereen die dit blog leest weet dat ik een optimist bent. In mijn boek schrijf ik:

Een hedendaagse held leeft naar de woorden van Annie M.G. Schmidt: ‘De mens is onuitputtelijk en oeverloos. Hij zal altijd weer wat nieuws bedenken. Mensen zijn geweldig. Het komt altijd weer goed, het boek is nog niet uit.’

Ik geloof dit nog steeds, maar toen ik de verkiezingsuitslag zag, kneep mijn hart een beetje samen. En toen ik hoorde dat 1 op de 3 jongeren tussen de 18 en 24 jaar niet had gestemd, kromp ook mijn maag ineen. Ik had gehoopt op meer vernieuwing. Dat is niet naïef of utopisch. Ecosysteemonderzoeker Johan Rockström stelt: ‘Wanneer we massaal vragen om duurzame energie, zullen politici volgen. Kijk maar naar wat er in mijn eigen land is gebeurd; Zweden wordt het eerste fossielvrije land ter wereld.’ Ik had gehoopt op een massalere vraag om vergroening.

Dat wil niet zeggen dat er positieve veranderingen ingezet gaan worden. D66, Groen Links en Partij voor de Dieren hebben enorme winst geboekt. En ook Christen Unie heeft vijf zetels voor het groene team. Dat zijn 76 zetels waar we ons aan kunnen vasthouden.

Waar we ons ook aan vast kunnen houden is het nieuwe seizoen van Game of Thrones. Jon Snow zegt: ‘The same thing is coming for all of us. There is only one war that matters. The great war, and it is here.’

Ik hoop dat politieke leiders van de gevestigde orde massaal gaan kijken. En dat ze dan gaat dagen wat er gebeurt als je ego, macht en de AEX-index zwaarder laat wegen dan saamhorigheid, verantwoordelijkheid en verlicht eigenbelang. Climate change is coming. En het is zoals Julia Roberts zegt, de natuur heeft ons niet nodig, wij hebben haar nodig. Dus of je haar nu wel of niet respecteert, de natuur gaat wel door. Met of zonder ons.