Sinds een paar weken ga ik iedere vrijdag naar Engelse les. In eerste instantie begon ik ermee omdat ik plannen had voor een tweetalige blog, maar inmiddels heb ik besloten om eerst het heldendom in Nederland te verspreiden voor ik over onze grenzen ga kijken.

Toch neem ik nog steeds de moeite om van Utrecht naar Rotterdam te reizen voor twee uur les, waar ik niet eens zo heel veel van leer. In ieder geval niet qua taalkennis. Ik kan zonder pochen zeggen dat ik voorloop op de rest van de klas.

Maar ook vandaag heb ik weer zin om te gaan. Ik zit in een klas met mensen uit Colombia, Turkije, Afghanistan, China, Peru. Aan het begin van de les maak je met iemand die naast je zit een praatje over een onderwerp die de leraar je toewijst. De jongen uit Afghanistan begint altijd gepassioneerd, bijna driftig te vertellen over zijn kijk op de wereld. Zo hadden we het over wonen in Nederland. Hij zei: ‘In Nederland denken ze dat ze vrij zijn. Ze hebben medelijden met mensen die niet in dezelfde situatie leven. Maar in Afghanistan betekent vrijheid niet hetzelfde als hier. Daar zijn veel handelaars die de vrijheid willen om te gaan en staan waar ze willen. Als ze morgen van Kabul naar Kondoz willen verhuizen, dan kunnen ze dat. Ze pakken hun spullen, zeggen de huur op, gaan naar Kondoz en zetten daar hun handeltje verder. In Nederland zouden ze zich niet vrij voelen. Daar zitten ze gevangen in regels over huizen en handel.’

We praten over familiebanden, de angst om fouten te maken, herinneringen uit onze jeugd. Eigenlijk alles. Vorige week moesten we zeven teksten lezen met als thema ‘When we were young’. Een fragment was van Kofi Annan, voormalig voorzitter van de VN. Hij schreef:

I was one of a group of boys who sat on the floor or our professor’s office for a weekly lesson in ‘spoken English’. One day the professor put a large sheet of white paper on the wall. The paper had a little black dot on the right-hand corner. When the professor asked, ‘Boys, what do you see?’ we all shouted together ‘A black dot!’ The professor stepped back and said, ‘So, not a single one of you saw the white sheet of paper. You only saw the black dot. This the awful thing about human nature. People never see the goodness of things, and the broader picture. Don’t go through life with that attitude.’

Life teaches you lessons in surprising ways and when you least expect it. One of the most important lessons I ever learned came from a sheet of paper and a black dot. They may seem like small things, but they were enough to prompt big changes in my outlook on life.

De hele klas was het erover eens dat dit een belangrijke levensles was. Misschien is het ook een belangrijke reden dat ik naar Engelse les blijf gaan. Het is een van de vele manieren om naar het grote plaatje te blijven kijken. Boeken en kranten lezen is niet genoeg. Niets kan op tegen direct contact met mensen waar je op afstand (onbewust) een beeld van hebt gevormd. Zelden komt het overeen met de realiteit. Het goede is alomtegenwoordig, maar we moeten soms wat harder ons best doen om het te zien.

Mocht je je nog blindstaren op de zwarte stip, bedenk dan dat van de wetenschappelijke basis van ons cynische mensbeeld, helemaal niets blijkt te kloppen.

En dat buiten die zwarte stip 8-jarige mollige meisjes respect eisen met hun dansmoves:

Fijn weekend!